Prowadziły do niej dwa niezależne wejścia. Stoły równo poustawiano po lewej i prawej jej stronie. Łączyła dwa skrzydła internatu. W rogu mieściło się okienko, z którego wydawano posiłki. Z sześciu zarezerwowanych dla Ic stołów, nakrytych białymi obrusami i taflami szkła, zajęliśmy tylko dwa. Na pierwszy rzut oka widać było, że machina internatowa dopiero się rozkręca. Przed wydaniem michy, kucharka wypytała Buhaja, z której jesteśmy klasy i ilu nas jest, po czym, coś zanotowała i dopiero wówczas rozpoczęła wydawanie wydzielonych porcji żywnościowych. Podchodziliśmy - po nie - kolejno, bez przepychanek.
Chleba i kawy zbożowej, która stała w dzbankach było do oporu. Omastę stanowiła porcja margaryny a do tego kilka plasterków ozorkowego salcesonu. Niektórych, to żarło kuło w ząbki, gdyż mieli walizki pełne, lepszego szamanka. Większość nie była wybredna. Dla przeważającej części chłopaków, takie menu było luksusem. W wielu, rodzinnych domach nie przelewało się.
Usiadłem przy stole z Kaczorem i Bogdanem, w pobliżu okna wychodzącego na plac apelowy.
Wcinając salceson w gronie kolegów, patrzyłem od niechcenia przez okno - na pusty plac apelowy, nad którym dominował maszt wkopany w ziemię wzmocniony wantami, gdzie z okazji świat państwowych wywieszano wielką galę banderową.
Uświadomiłem sobie wtedy, że los zetknął mnie - już w tym pierwszym dniu pobytu w TŻŚ - z dwoma masztami. Pierwszym - rzucającym cień na budynek szkoły z wysokości kiosku U - boota i drugim - stojącym, jak gdyby na wachcie przed internatem. Oba maszty miały mi towarzyszyć w mojej wędrówce po ostrogi marynarskie przez pięć najbliższych lat.

Waldemar Mielczarek
1966 -1971